دفعه قبل هم همین شکلی شد .
اونقدری نرم اتفاق افتاد که خیالم برده بود همه چیز عادیه
اونقدری به خوشی ماجرا سرم گرم بودم که اصلا نفهمیدم چی شد
خالا حال این روزها شبیه همون وقت هاست،
نگاهش که کنی، اونقدرها غیر عادی نیست
اما نشونه ها،
نشونه های آشنایی ان !
حال این روزها خیلی شبیه حال روزهای قدیمه . .
هرچند بنظر میاد این روزا بیشتر خودمم،
اما حس میکنم این سرخوشی بیشتر سرخوشی حاصل از یه نعشگی یه !
پ.ن:
دل از دست داده ایم
یبار گفت:
- " اینکه ما هی میگیم امام زمان، امام زمان، مگه ما چقدر از اون چیزی که داریم استفاده کردیم که حالا دنبال امام زمان میگردیم ؟ چقدر دردمون رو بردیم دادیم به قرآن که درمون کنه ؟ چقدر . . "
حالا تویی و قرآن و این درد نفهمیدن . .
پ.ن:
۱. و من اعرض عن ذکری فان له معیشه ضنکا
۲. و من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب
۳. الا بذکر الله لتطمئن لقلوب
گفت: " لا مصیبه اشد من الجهل "
یه موقع هایی هم منت سر آدم میذارن و آدم رو به بزرگترین برات ممکن، به فهمیدن مستجاب میکنن. بعضی وقتا وقتی راکدی، چیزی رو نشونت میدن که باید برای درست کردنش از سکون در بیای و این یکی از بهترین چیزهایی که میشه به کسی داد.
بخاطر همین از برات این روزها چندتا چیز خیلی مهم رو یادت بمونه
اولا اون حال خسته شب تاسوعا و زمزمه "یا لیتنا کنا معک" رو . اینقدر خسته بودم که نمی تونستم که حال نداشتم از جا بلند شم.
بعد عهد شب هشتم رو که تا شب نهم بیشتر دوام نیاورد.
و آخرشم سعید رو، محمدی رو.
همه اینها وجه مشترک معنا داری رو از چیزی که دنبالش میگردی بهت میدن؛ فراموش شون نکن !
