کاغر کاهی

دیروز  

رسما تبدیل شدم به دانشجویِ فیزیکِ دانشگاه شهـید بهشـتی، شاخه گـرانش.

در طول مدت ثبت نام چند دقیقه ای یه حس هیجان همراه با یه نگرانی شبیه نگرانی بچه های هفت ساله که تازه میخوان برن مدرسه داشتم !  انگار نه انگار چیزی حدود 17-18 ساله سر کلاس و درسیم !

الان هم که در حال نوشتن این متن ام، همچنان اون حس هیجان از شروع دوباره مشایعتم میکنه؛ به امید روزهای خوب پر از اتفاقات نو !

و اما مسئه دوم اینکه شریف رو ترک میکنم ! با همه بالا و پائین هاش، با همه آسونی ها و سختی هاش. با همه آدمهاش که اومدن، اونهائی که موندن و کسائی که رفتن. تو این سالها شریف برای من نماد بارز زندگی کردن بود. حس میکنم همه روزهاش رو، همه ساعت هاش رو ، همه دقیقه ها و همه ثانیه‌هاش رو زندگی کردم و با همه احساسم - از آرامش و خوشی گرفته تا غم و نگرانی - جریان حیات و زنده بودن رو توش فهمیدم. 

دنیای خوبی بود؛ ممنون بخاطر همه اش !