زندگی بعدی
توی زندگی بعدیم یه جاهایی حوالی شالیزارهای سبز شمال به دنیا میام.
خونه ام یه کلبه دنج بزرگ از چوب تیره-سوخته تنه تراش نخورده درخت گردوئه که کنار یه باغچه نه چندان بزرگ نشاء و جعفری، به مرحمت هشت نه تایی ستون چوبی نه خیلی بلندِ تنه همون درخت گردو، یکی دو متری از زمین بلند شده و باد تند دو هفته پیش یه تیکه از پرچین روی ایوونش رو خراب کرده.
پشت کلبه یه درخت نارنج بلنده که دم دم های بهار برگهای سبزش دیوار پشتی کلبه رو تا یه چند وجب بالای سقف می پوشونه و حوالی اردیبهشت همه هوای کلبه رو پر از عطر بهارنارنج میکنه.
چند متر اونورتر، در طرف دیگه پیاده راه گلی باریکی که موازی ضلع باغچه خونه ست، ردیف سپیدارهای نیمه بلند شروع میشه. اونقدر زیاد و متراکم و بهم چسبیده ان که قوت چشم به نیم متر تو ترشون نمیرسه.
توی زندگی بعدیم هر روز صبح از سردی نسیمی که از پنجره ارسی اتاق تو میاد بیدار میشم.
زندگی رو با سر زدن به مرغابی هایی که توی نیمچه قفسه زیر خونه، لابلای ستون های چوبی جا خوش کردن، شروع میکنم. بلند ترین صدای حوالی، صدای سلام بلند جناب همسایه ست که هر سر صبح سوار وانت زوار در رفته آبی رنگش از پشت ردیف سپیدارها راهی شهره، یا شاید هم صدای خنده های بلند هرازگاهی دختر پنج ساله خونه پشت پرچین که سلام مادرش رو میرسونه، یه سبد گل گاوزبون تازه دستم میده و چندتایی تخم هیچ وقت برنگردونده مرغابی قرض میگیره.
توی زندگی بعدیم یه آدم عادی ام. نه حساب و هندسه بلدم، نه از سیاست و فلسفه سر در میارم.
همه نگرانیم همون یه تیکه پرچینه جلوی ایوونه . .
